Sur le pont d'Avignon

LE PONT D'AVIGNON door FOJOWA 

Avignon is een stad in het zuiden van Frankrijk met een kleine 100.000 inwoners. In de 14de eeuw was het de zetel zetel van de Paus geweest, het kent een pauselijk paleis dat hedem tem dage gewoon te bezoeken is en heeft net ten noorden van de stad een klein maar wereldberoemd wijngebied: Chateauneuf du Pape.

Door de stad stroomt de Rhône en over die rivier zijn natuurlijk verschillende bruggen gespannen. Eén van die bruggen is de 12de eeuwse Pont Saint-Bénezet en dat is dus de brug uit het bekende Franse kinderliedje. De rivier die onder de brug stroomde zorgde regelmatig voor beschadigingen en de brug moest vaak worden gerepareerd en herbouwd. In de 17de eeuw kreeg men in de gaten dat dat eigenlijk onbegonnen werk was en gaf men de strijd op. Tegenwoordig is nog maar een kleine 200 meter over maar oorspronkelijk was het een bouwwerk van 899 meter lengte en telde het 22 bogen. 
In het midden van de Rhône ligt een eiland, het Île de la Barthelasse. Onder een van de brugbogen op het eiland was eertijds een café gevestigd waar altijd druk gedanst werd en naar verluidt zou in de 15de eeuw de tekst dan ook “Sous le pont d’Avignon, l’on y danse” zijn geweest.


Het tegenwoordige kinderliedje is een dans waarvan verschillende variaties bestaan.
Zo wordt er tijdens het refrein in paren gedanst (variatie: jongens en meisjes hand in hand linksom dansend in een cirkel)

Bij de coupletten gaat men als volgt te werk 
(zie ook de afbeelding hiernaast):

• Les beaux messieurs font comme ça – de heer maakt een buiging naar de dame
• Et puis encore comme ça – en tilt vervolgens zijn hoed op
• Les belles dames font comme ça – dames maken een beleefdheidsbuiging naar de ene
• Et puis encore comme ça – en vervolgens naar de andere kant
• Les soldats font comme ça - salueren
• Les cordonniers font comme ça – zie de afbeelding voor de rare beweging van de schoenmaker
• Les blanchisseuses font comme ça – wrijf de zeep over de was
• Les musiciens font comme ça – viool spelen

The Rose

The Rose is een film van Mark Rydell uit het jaar 1979 over een zelf-destructieve rockzangeres gespeeld door Bette Midler. Het verhaal is losjes gebaseerd op het leven van Janis Joplin en zou oorspronkelijk Pearl geheten hebben, naar de bijnaam en het laatste album van Joplin. De familie van Janis Joplin gaf daar echter geen toestemming voor zodat men wat meer fictieve elementen in het verhaal bracht en op zoek ging naar een nieuwe titel en dat werd dus The Rose.

De soundtrack van de film wordt gezongen door Bette Midler (1 dec. 1945, Honolulu Hawaii), die ook de hoofdrol Mary Rose Foster speelde waarmee zij een Oscar nominatie  in de wacht sleepte en een Golden Globe won. The Divine Miss M. Had in 1980 een wereldhit met de titelsong The Rose. Hier haar uitvoering tijdens de show van Oprah Winfrey in 1995:




Bette Midler moet nogal gesteld zijn geweest op dit nummer want het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad voordat het in de film terechtkwam. Amanda McBroom, de schrijfster van het nummer, vertelt daar op haar website over:

Ik reed op een middag in 1977 of zo op de snelweg en luisterde naar de radio. Ik hoorde toen een liedje "Magdalena", gezongen door Leo Sayer. Ik werd getroffen door een zinnetje uit de tekst dat me niet meer losliet "Your love is like a razor. My heart is just a scar".
Ik hield van die tekst en tijdens het rijden kwam de gedachte in me op of ik het niet eens met wat meer sentiment zou kunnen. Jong als ik was dacht ik bij de liefde helemaal niet aan een scheermes. Maar wat dan?
Plotseling was het net alsof iemand een venster in mijn hoofd opende waardoor de woorden naar binnen stroomden. Ik reed sneller en sneller naar huis om ze niet te vergeten. Thuis aangekomen stormde ik naar binnen langs verbijsterd kijkende honden, katten en echtgenoot. IK ging aan de piano zitten en tien minuten later was The Rose er.
Ik riep George,mijn man, de kamer in en speelde het voor hem. Hij luisterde en zei rustig tegen mij: "Je hebt gewoon een nieuwe standaard geschreven" Ik protesteerde en zei dat enkel vrienden het ooit zouden horen (dit was lang voor ik mijn eerste plaat had opgenomen). Hij zei: "Let op mijn woorden, er zal iets gaan gebeuren met dit nummer."
Een paar jaar later zei een jonge songwriter en vriendin, Michele Brourman tegen me "Luister. Er komt binnenkort een film "The Rose" uit. Ze zijn nog op zoek naar een titelsong en toen dacht ik aan dat liedje van jou; mag ik dat aan hen voorstellen?" Ik had toen nog nooit echt geprobeerd om dit nummer ook maar ergens in te dienen want ik beschouwde mezelf nog niet als een songwriter in die tijd. Dus ik zei dat het goed was.
Zij stelde het nummer aan de producenten voor, maar die vonden het helemaal niets. Ze vonden het saai en het was zeker NIET de rock and roll die zij in gedachte hadden. Het kwam op de afgekeurde stapel terecht maar Paul Rothchild, de music supervisor van de film en producer van Janis Joplin albums, trok het er weer uit en vroeg de producers om het te heroverwegen. Ze zeiden weer nee en hij mailde het toen naar Bette. Die vond het wel een goed nummer waardoor het uiteindelijk toch in de film is terechtgekomen en het mijn leven voorgoed veranderd heeft.